Najbardziej upiorna konferencja w dziejach świata. 20 stycznia ...

Zdumiewa, że 82 lata po konferencji w Wannsee wciąż pojawiają się pseudonaukowcy twierdzący, że kierownictwo III Rzeszy nie wiedziało, co się działo w fabrykach śmierci SS. W 1998 r. brytyjski historyk David Irving wytoczył proces o zniesławienie prof. Deborze Lipstadt, która w książce „Denying the Holocaust” zarzucała mu propagowanie nazizmu i negowanie Zagłady. Trudno się z nią nie zgodzić. Jeżeli bowiem aroganckie próby wybielenia Hermanna Göringa są bezczelną manipulacją wykorzystującą brak jednoznacznych dowodów potwierdzających jego udział w ludobójstwie, to już próba oczyszczenia z winy samego Adolfa Hitlera jest ordynarnym kłamstwem. Irving cynicznie powoływał się na zeznania byłego oficera SS Karla Wolffa, który konfabulował, że przed końcem listopada 1943 r. Hitler nic nie wiedział o eksterminacji Żydów. Jest to niezgodne z niepodważalnym faktem natury ustrojowej, że w III Rzeszy nic ważnego nie mogło się wydarzyć bez wiedzy Hitlera. Tym bardziej że wiele stale powtarzanych przez niego poglądów nabierało w oczach podwykonawców charakteru „instrukcji wodza”. W 1979 r. potwierdził to były zastępca szefa Departamentu VI RSHA Wilhelm Hoettl: „Tej gigantycznej akcji nie przeprowadził ani Heydrich, ani Himmler, ani Kaltenbrunner, lecz jedynie Hitler”. Sam Ernst Kaltenbrunner, szef RSHA w latach 1943–1945, powtarzał w Norymberdze, żeby już dłużej nie rozmawiać o kwestii odpowiedzialności za Holokaust, ponieważ to był rozkaz samego Führera.

Dlaczego Niemcy dokonali Holokaustu?

Światło na tę sprawę mogą rzucić odnalezione w USA zapiski Alfreda Rosenberga skazanego w Norymberdze na karę śmierci za popełnienie zbrodni przeciw pokojowi i ludzkości. I chociaż bez wątpienia spotkała go zasłużona kara, to nie był on bezpośrednio zaangażowany w proces zagłady Żydów tak, jak zbrodniarze Karl Wolff czy Wilhelm Hoettl, którzy nie tylko uniknęli kary, ale ośmielali się po wojnie głosić różne kłamstwa dotyczące zagłady narodów Europy.

Czytaj więcej

Adolf Hitler – twór Reichswehry

Adolf Hitler nigdy nie zostałby dyktatorem Niemiec, gdyby nie snute przez kilkanaście lat intrygi generała Kurta von Schleichera. Krwawym kresem tych gier była noc długich noży.

Rosenberg był ideologiem głoszącym supremację Niemców nad resztą ludzkości. Jego wspomnienia na pewno nie oczyszczają z odpowiedzialności Hitlera, bo wódz ruchu nazistowskiego już 10 września 1919 r. zakończył swój pierwszy polityczny manifest stwierdzeniem: „Ostatecznym celem antysemityzmu musi być niezmiennie usunięcie Żydów w ogóle”. 25 stycznia 1941 r. w obecności Heinricha Himmlera, szefa Kancelarii III Rzeszy Hansa Lammersa i szefa sztabu generalnego wojsk lądowych Kurta Zeitzlera Hitler oświadczył: „Gdy się teraz wyrzuca Żyda, nasza burżuazja jest nieszczęśliwa i pyta się: a co z nim będzie? A czy tak samo martwili się losem Niemców, którzy musieli opuścić swoje domy? (...) Nic nie pomaga skracanie zęba co trzy miesiące o parę milimetrów – jak się go wyrwie, ból mija. Żyd musi zniknąć z Europy! (...) Widzę tylko jedno wyjście: absolutne wytępienie, jeżeli nie odejdą dobrowolnie”. Słowa te padły równo w rocznicę użycia po raz pierwszy cyklonu B w niemieckim obozie koncentracyjnym Buchenwald. Pół roku później wolę Hitlera wcielono w czyn. Akcja zagłady 6 mln Żydów, w tym 2 mln dzieci, trwała dokładnie 40 miesięcy.

Ale Zagłada nie była podyktowana jedynie antysemickimi urojeniami Hitlera. Już na konferencji w Wannsee Heydrich przedstawił szefom poszczególnych urzędów i resortów szacowane koszty i zyski z wymordowania niechcianych narodów. Każda rodzina, która trafiała do niemieckiego obozu zagłady, pozostawiała po sobie nie tylko kosztowności, mienie ruchome, oszczędności, ale przede wszystkim zyskujące na wartości nieruchomości. Dlaczego dzisiaj nie potrafimy podać precyzyjnych wyliczeń, ile Niemcy ukradli ofiarom? Możemy przypuszczać, że Niemcy albo sfałszowali buchalterię obozową, albo zniszczyli rzetelnie przeprowadzone statystyki. Niektóre uratowane dokumenty wskazują raczej na to drugie. Przykładem niezwykle precyzyjnej księgowości jest m.in. raport Odilo Globocnika z 5 stycznia 1944 r. opisujący akcję „Reinhardt”, podczas której zagrabiono mienie żydowskie o łącznej wartości prawie 179 mln marek. Nie jest też prawdą twierdzenie, że o Zagładzie wiedziały wyłącznie załogi obozów, a żydowskie majątki zasilały jedynie imperium SS. Już w czasie konferencji w Wannsee rozdzielono zyski po równo między niemieckie urzędy. Co oczywiście nie wyklucza tego, że zyski z kradzieży majątku więźniów i ich pracy niewolniczej trafiały przede wszystkim do SS.