"Algorytm miłości". Myślałam, że to poniżej rozumu i godności ...

Ja niżej podpisana składam oficjalne wyrazy uznania dla zespołu scenarzystów i ekipy filmowej serialu "Algorytm miłości" za to, że nagrali coś, co teoretycznie jest formą satyryczną, ale zasadniczo można by to oglądać na poważnie i też ciągle się nieźle bawić. Jako osoba, co będę podkreślać z chełpliwym zadowoleniem z siebie, niedoświadczona przez długie seanse randkowych programów typu reality show, mam też oficjalne pytanie do twórców scenariusza: ile z tego wszystkiego zmyśliliście, a ile to w zasadzie rzeczy ściągnięte z faktycznych odcinków prawdziwych produkcji? Ktoś wam to wszystko streszczał, czy po prostu pisaliście na zasadzie wymyślania rzeczy jak najbardziej od czapy? Będę niezmiernie zobowiązana nadawcy serialu za udostępnienie mi informacji na ten temat.

Broniłam się przed włączeniem "Algorytmu miłości". Niepotrzebnie

Nie przyznawałam się, ale nie wierzyłam, kiedy znajomi "śmieszkowie", których opiniom jak najbardziej ufam, zachwalali "Algorytm miłości". Sceptycyzm utrzymywał się długo, ale ostatecznie po zobaczeniu krótkich zapowiedzi z fragmentami odcinków zmyślonego programu randkowego, w którym uczestnicy i prowadzący się przedstawiają, postanowiłam spróbować i dać nam szansę. Ba, postawiłam wręcz na eksperyment i serial włączyłam przy nieświadomej tego, co za chwilę nas czeka, matce. A ta jest wyjątkowo wybredną widzką, która współczesną telewizją typu reality show gardziła prawdopodobnie, jeszcze zanim dowiedziała się o jej istnieniu. Tymczasem wystarczyło kilka minut, by wciągnąć się w to, co twórcy mają do zaoferowania. A mają więcej, niż można się spodziewać.

Fabularnie zaczyna się już z grubej rury i wypadku, przez który popularny program randkowy "Algorytm miłości" trzeba nakręcić zimą w podwarszawskiej willi zamiast egzotycznej wysypy. Show prowadzi niespełniony i sfrustrowany aktor (Michał Czernecki ma zacny talent komediowy i jest w niewymuszony sposób zabawny), który sam trochę gardzi tym, co musi w pracy robić. Uczestnicy z kolei to cała plejada postaci ucieleśniających w sposób rozkosznie radosny różne stereotypy o tak zwanej "współczesnej młodzieży" biorącej udział w tego typu programach.

Nawet nie wiem, kto mnie najbardziej tu urzekł, ale z pełną odpowiedzialnością stwierdzam, że zobaczyłam tu najlepszą rolę Heleny Englert, która jest doskonała jako Dagmara. Ze śmiertelną powagą i dyskotekowym akcentem rzuca bon motami o tym, że nie może się wstydzić swojego ciała, bo "byłby to brak szacunku dla jej dupy", albo o tym, że chce sobie zrobić implanty, bo silikon dobrze wygląda nawet po śmierci, a ona chce mieć otwartą trumnę. Za to, jak rozkosznie gra tutaj Alberta o ksywie Dragon, jeszcze bardziej pokochałam Karola Dziubę - cudowny jest w tej kreacji. Nie mniej udanie zagrała Iwonę Wiktoria Gąsiewska, szanuję też pomysł, żeby w serialu obsadzić Adama Zdrójkowskiego, z którym razem występowała w "Rodzince.pl". Niepokojąco wiarygodnie wypadł Mateusz Dymidziuk jako Denis (naprawdę napisali mu kwestię: "Wiecie, z czym się rymuje Denis? Duży pe*is!"), a Waleria Gorobets, choć jako Wanessa mówiła rozkoszne głupoty, to jednak zachowała godność osoby myślącej. Bardzo zacne są epizody takich aktorek jak Beata Ścibakówna, Dorota Chotecka, Katarzyna Borkowska, Ewa Gawryluk - nadały całości dodatkowego sznytu.

"Algorytm" to w istocie bardzo sprawna parodia randkowego show i trafiona satyra naszej rzeczywistości medialnej: świetnie przez obsadę zagrana, wiarygodnie nakręcona i ucharakteryzowana, a do tego opowiedziana z jajem. Fabuła zgrabnie balansuje na granicy czystego absurdu i naprawdę głupich pomysłów. Wydaje się zakotwiczona w tym, co się już w tego typu programach do tej pory wydarzyło. Jestem nawet skłonna uwierzyć, że prawdziwe formaty mogą być bardziej hardcore'owe. Z drugiej strony scenarzyści nabijają się nie tylko z tego, bo tak naprawdę obrywa się trochę każdemu z nas: i tym, którzy oglądają taką telewizję bezrefleksyjnie nią zachwyceni, i tym, którzy robią to z pozycji rzekomego dystansu.

Faktycznie czuć, że robili to w dużej mierze ci sami twórcy, co pracowali przy takich serialach jak "Emigracja xD" i polska wersja "The Office" - pisali Łukasz Sychowicz, Mateusz Płocha, Mateusz Zimnowodzki i Marek Baranowski. Dla mnie jako rozmiłowanego w internetowych pastach trolla duże znaczenie miało to, że jednym z reżyserów, obok Alka Pietrzaka, był Michał Tylka, który najsłynniejszego polskiego pastopisarza Malcolma xD namówił na to, by zekranizować jego kultową pastę o ojcu fanatyku wędkarstwa (żeby nie streszczać znowu internetu, pozwolę sobie dodać, że więcej na ten temat można przeczytać w tekstach "Netflix przejął od Showmaksa głośnego 'Fanatyka' z Cyrwusem. Po długiej przerwie znowu można go obejrzeć", "'Emigracja' to serial tak dobrze polski, że bardziej się chyba już nie da. Nie możecie tego przegapić" i "W 'Emigracji XD' kapusty będzie dużo. 'Potrzebowaliśmy takiej, której można używać do rzucania w aktorów'"). To ważne, bo wiem, że do mnie trafia ich poczucie humoru i to, w jaki sposób realizują swoje projekty. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że nie każdy będzie tę konwencję kupować. Nie mam też pewności, czy to dobrze, czy źle, że aktorzy i scenariusz jednak zdradzają się z tym, że mają więcej niż dwie szare komórki, ja czasem słyszę, że to aktorska interpretacja. Tak czy siak oglądanie tego serialu to świetna zabawa, serdecznie polecam, cytując klasyka - mocne 2/10 (żartuję, będzie z 7). Dodajmy, że wszystkie odcinki są od 22 maja dostępne w Canal + online.